Na een reis van 14 uur waarin ik weinig sliep( vanwege twee prachtige films: 12 year a slave met hoofdpersoon Salomon, vandaar… and Budapest hotel ) werd ik in Jakarta opgewacht door Edith, een jonge Suzuki-juf. Ze nam me mee naar het huis van het hoofd van de Suzuki Indonesië Vereniging Therese (terees, zoals ze hier zeggen) waar ik even iets anders aantrok.
Daarna op naar de Mall ( hun idee) met 4 verdiepingen. En airco gelukkig! Net als in Amerika, en Zuid Afrika: alle winkels van de hele wereld lijken er vertegenwoordigd! Er reed een stoomtreintje voor kinderen, en het was er behoorlijk druk en erg lawaaierig. Ipv 2 food-courts waren er 3 – plus nog -tig restaurants overal, dus het rook overal naar eten. we luchten met een Roedjak: een combinatie van rouwe vruchten en aardappel me een niet pittige saus met pinda’s die wel degelijk flink gekruid was
Ik wisselde geld: 16000 roepia voor een euro, en liep met 3 miljoen weg. Ik voelde me dus even een miljonair, maar ik ben in een dag al een miljoen armer, dus er is een kans dat ik spoedig weer tot de bedelstaf zal geraken…? Iemand installeerde een Sim kaart in mijn telefoon en sindsdien krijg ik vele Sms-jes, de gewoonte hier. Bellen doe je bij voorkeur niet, want dan kan je iemand storen….
Ik schaamde me een beetje dat ik dacht dat in alle warme landen de tijd had stilgestaan. Het was er net zo modern als in China en Japan. Moderne gebouwen. Net als in Zuid Afrika zijn er wel overal wachtposten met slagbomen, en guards, aan wie de bestuurde een kaart moet geven waarna de auto geïnspecteerd wordt op bommen , en rijd je het terrein van een hotel op of een klein dorpje in zonder winkels waar mensen dan veilig wonen. Nauwe straten met veel bomen, en bloemen in het wild of in de tuinen, ook palmen.
Het is inderdaad heel vochtig en warm. En er zijn veel musquitos. Ik neem braaf pilletjes in zodat mijn bloed onaantrekkelijk wordt maar had dat beter een paar dagen eerder kunnen beginnen, denk ik nu: ik heb ondanks de muggenlotion met het giftige Deet vanavond toch al 11 muggenbeten….
Het verkeer is onvoorstelbaar: als je hier kunt rijden kun je het overal ter wereld, zeggen ze. Bromfietsen snijden auto’s , iedereen haalt elkaar aan alle kanten in, invoegen is levensgevaarlijk en overal mogelijk. Ik heb nog geen ongelukken of de gevolgen ervan gezien, maar hoorde dat ouders hun zoon net geïnstalleerd hadden als eerste jaars op de universiteit, alle collegegeld en een jaar lang huur hadden betaald en tot slot een nieuwe auto cadeau hadden gegeven, en dat hij de volgende dag dood was; lekker hard stoer gereden op de straat waar wij ook elke dag rijden. Een soort racebaan met zomaar een slagboom dicht op een baan van de tweebaans weg, een stuk verderop ( 300 meter) op de andere baan . Gevraagd naar het nut: zodat mensen niet zo hard zouden rijden
Vanwege mijn jeugd met Maleise woorden – door het NEDERLANDS heen- verbaasde ik mijn gastgezin met enkele woorden. Djeroekje, Kassian, djongkokken, toe-an, njonja, Belinda, djongos….. Ik kocht een boekje met Hoe zeg ik het in het Indonesisch en een boekje voor kinderen over Indonesië, en nu weet ik al een boel meer over dit boeiende land. En ik heb nog nauwelijks iets gezien….
In de Mall zag ik Carrefour, Hypermarket, Marks& Spencers ( hier geen eten, in Jakarta wel…) Debenham, helaas geen Macy’s ( meer) . Ik kocht er een nieuwe broek want mijn blauwe broek was behoorlijk gescheurd in het vliegtuig toen ik bleef haken achter de plug van de headset van de buurvrouw.
In het hotel waar we langskwamen en waar ik had kunnen zitten ( super de luxe) werd een jongen geroepen en hij repareerde het binnen een uur voor 5 euro. Onvoorstelbaar mooi reparatiewerk!
Vanavond de andere docenten ontmoet aan een grote ronde tafel, tijdens een Chinese maaltijd in een leeg restaurant dat helaas nog maar een paar ingrediënten had: morgen begint de Ramadan, hier van 06 tot 18 uur; veel restaurants hebben sinds een paar jaar gordijnen die dan dicht gaan om de verleiding niet te groot te maken. Maar dan moeten de vasters maar niet naar de Mall gaan, want daar wort je voortdurend in de verleiding gebracht !
De andere leraren komen uit Taiwan, Maleisië, Filippijnen, Colorado en California, Italie, Hongkong ( maar die juf gaat nu een jaar of 2 in Afghanistan werken ipv William Harvey, die in Bloomington Godelieve het hof maakte en nu in Argentinië aan de universiteit gaat lesgeven. Zij, Jennifer was hoogst verbaasd dat ik hem kende, want zij heeft hem nog ooit ontmoet, maar riep al 4 jaar dat als hij ooit wegging zij hem wilde opvolgen vanwege haar fascinatie voor het land en het volk)
Suzuki onderwijs is pas sinds 2006 in Indonesia en ze zijn bij boek 7 nu -een prestatie! Te danken aan juf Trees, een Amerikaanse die ook overal lesgeeft.
Wel, morgen gaat het beginnen, 43 vioolleerlingen, 7 cello en 13 piano. Ik geef dagelijks twee masterclasses ( is individuele les) aan de violisten in boek 1 t/m 4. Gypsy aan alle niveaus en ook aan de leraren. Ik heb er zin in!
Recente reacties